Uważam, że w przypadku aktorów nie ma czegoś takiego jak "rola życia". Ich "rolą życia" jest szereg kreacji. Wystarczy spojrzeć na role Śląskiej w Ateneum i TTV [ale to tylko jeden z przykładów wielu aktorów] żeby zobaczyć że to była właściwie jedna osoba, która dojrzewała wraz ze Śląska, znajdowało się w wielu miejscach, w różnych czasach, ewaluowała wraz z aktorką. Takich części z "roli życia" ja bym poszukiwał w filmie "Spotkanie w Bajce", w przedstawieniach telewizyjnych "Hedda Gabler", "Wiśniowy sad", "Niemcy", serialu Teatru Telewizji "Sława i chwała", byłaby dopełnieniem i zwieńczeniem filmowa rola Matki w "Domu wariatów". A Bona cóż, to nie rola, to kreacja, nie kreacja a szereg kreacji : Bona - podlotek, Bona - polityk, Bona - żona, Bona - matka, Bona - królowa, Bona - staruszka. 

"Fantazego" wstyd się przyznać, nigdy nie wysłuchałem do końca. Jakoś nie dał rady. Z wielką chęcią natomiast obejrzałbym wersję też Holoubka i zachowaną w TTV, gdzie w postać Respektowej wcieliła się... Irena Kwiatkowska. Tak, moi państwo, Holoubek był jedynym reżyserem, który zdecydował się zaangażować p. Irenę do poważnej roli i to w klasyce polskiego dramatu. A z kolei Jeremi Przybora i Jerzy Wasowski też jako jedyni zdecydowali się zaangażować Śląską do kabaretu... No ale to byli Mistrzowie. Po jednej i po drugiej stronie kamery. Zresztą z tą kwestią komediowości jest historia, która niezbyt chwalebnie dla jednej ze stron łączy Śląską z Holoubkiem. Kiedy po przeprowadzce do Warszawy z Katowic i mistrzowskiej roli w "Trądzie w Pałacu Sprawiedliwości" nie było dla niego ról w Polskim, postanowił się przenieść do Ateneum. Janusz Warmiński powiedział o tym Śląskiej, która była niepisaną dyrektorową Ateneum, a właściwie dyrektorem. "Holoubka? - spytała pani Ola - Ależ Janusz, przecież on jest.... komediowy". I w ten sposób pan Gustaw zamiast pod koniec l. 50-tych przyszedł do Ateneum dopiero ok. 30 lat później. W książce o Warmińskim jest zdjęcie z odsłonięcia popiersia Śląskiej. Trzeba widzieć, jak tam Holoubek patrzy na ten odlew. On jej tego nigdy nie wybaczył, a po śmierci Warmińskiego objął dyrekcję Ateneum.

Gustaw Holoubek zagrał co najmniej w 369 słuchowiskach. Pięknie całej historii pointę stanowi fakt, że jednym z nich była pierwsza (drugą znamy świetnie) realizacja dramatu A. Felińskiego "Barbara Radziwiłłówna" gdzie sam zagrał Zygmunta Augusta a w postać tytułową wcieliła się Śląska. Bonę podobnie jak po 9 latach rewelacyjnie zagrała Zofia Rysiówna, a ponadto wystąpili m.in. Eugenia Herman, Stanisław Zaczyk i Stanisław Jasiukiewicz.

A juz wiem. Teatr Ateneum i Warmiński.Rolą życia Aleksandry Śląskiej jest serial tv Janusza Majewskiego KRÓLOWA BONA. Szkoda ze nie ma zbyt wielu dostepnych sluchowisk z drugim moim faworytem Holoubkiem. ET podaje ze wystapil w 204 choc to zapewne znowu bzdura.

Robertusie sluchales moze Fantazego z 1974 z Holoubkiem? Bo ja jeszcze nie. Obsada zapiera dech! Czy to dobre sluchowisko? Jest przy nim Twoja fiszka.

A co to za Polonez Robertusie?

Dlatego też napisałem, że oryginalnie. A jednak to jego najlepiej pamiętam. W drugim rzędzie - Świderskiego

Co do Pań, no tak, nawet żyć musiały tyle samo ////

Tadeusz Bartosik byl slyszany króciutko. Nie będę spoilerował bo sa na pewno tacy ktorzy jeszcze sluchowiska nie znają. Ciekawostka- patrząc na zdjęcia wyżej Śląskiej i Mikolajskiej okazuje się ze tyle samo żyły (rocznikowo oczywiście) a Szaflarska sie wczesniej urodziła i przezyla je obie dożywajac ponad stu lat jak wiadomo.

a ja tym razem wyróżniam z obsady dość oryginalnie, jak myślę... Tadeusza Bartosika.

A propos czekania na królowe... w gigancie "Polonez" grała, no oczywiście carycę Katarzynę, grała tylko w pierwszej scenie a potem dwie godziny oczekiwania na oklaski ;)

Wiem ze powstal spektakl tv z Piotrem Fronczewskim w roli glownej w rezyserii Andrzeja Chrzanowskiego (rowniez OTELLO z Fronczewskim)ale niestety nigdy tego spektaklu nie widzialem a Fronczewskiego bardzo lubie.Tamten spektakl opowiadal tę samą historię tyle ze dotyczylo to rekinów Telewizji. Sluchowisko znakomite.Śląska jak zwykle bardzo sugestywna choć dlugo trzeba na Jej występ czekać (jak to na Królowe 😛 ) No i przede wszystkim Igor Śmiałowski. Jest tu nawet moim zdaniem troche Chandlerowskiego klimatu-zdrady,obludy,wyscigu szczurów,cynizmu,upadlych kobiet itd.jak to w amerykańskich opowiesciach. .Warto tez wspomnieć ze wg tego tekstu powstał tez w 1956 film amerykanski  THE GREAT MAN w reż. Jose Ferrera ( aktor dostal Oscara w 1950 za rolę glowna w filmie Cyrano de Bergerac) i z nim w roli glownej ale film zdaje się nigdy nie byl pokazywany w Polsce.

Nie wszyscy wiedzą i choć poza tematem, to warto wspomnieć - w 1979 r. powstała wersja Teatru Telewizji - ostatni raz powtarzana ok. 20 lat temu. 

I tu obsada była więcej niż znakomita: w głównej roli Piotr Fronczewski, za Śląską - Beata Tyszkiewicz, za Świdra - Mariusz Dmochowski, za Szaflarską - Barbara Grabowska, za Warneckiego - Józef Para, za Mikołajską - Ewa Żukowska, za Morawskiego - Andrzej Kopiczyński

Ale najlepiej pamiętam scenę z jakiegoś zebrania szefów telewizji bo tam objawili się niczym DEUS ex machina: Bronisław Pawlik, Edward Dziewoński, Ryszard Pietruski, Jan Englert, Leszek Herdegen, August Kowalczyk i Andrzej Szczepkowski

Link z mediafire działa.

To znakomite sluchowisko przypomina pod względem opowieści arcydzieło światowego kina a mianowicie OBYWATELA KANE'A Orsona Wellesa.

doprawdy 

pobierający narkomanie

jak tam pobieranie

Audycja z marca 2016 roku.

Sienkiewicz. Ku Niepodległości to słuchowisko przygotowane przez Polskie Radio Rzeszów, które jest adaptacją sztuki Kazimierza Brauna o tym samym tytule. Premiera słuchowiska miała miejsce 11.11.2020 roku. Reżyserem i odtwórcą głównej roli jest Cezary Morawski. 

Głównym bohaterem słuchowiska jest Henryk Sienkiewicz, który zastanawia się, kto mógłby wesprzeć Polaków w walce o niepodległość kraju i z kim należy zawrzeć sojusze. Przy okazji opowiada o swoim życiu – jak wyglądało jego pisarstwo, jak się zmieniało w zależności od tego w jakim stopniu cenzura carska wpływa na jego dzieła. Kiedy uciekał od powieści historycznych, a kiedy pisał nowele, dlaczego zajął się dziennikarstwem. Opowiada również o swoich podróżach. Był w Stanach Zjednoczonych, Afryce, zwiedził również Europę. Ta historia rozpoczyna się w 1914 r., tuż przed wyjazdem Sienkiewicza z Oblęgorka.

Czas trwania: 57 min 11 sek

Rozmiar: 66,8 MB

Format: MP3 (164 kb/s)

Sienkiewicz. Ku Niepodległości to słuchowisko przygotowane przez Polskie Radio Rzeszów, które jest adaptacją sztuki Kazimierza Brauna o tym samym tytule. Premiera słuchowiska miała miejsce 11.11.2020 roku. Reżyserem i odtwórcą głównej roli jest Cezary Morawski. 

Głównym bohaterem słuchowiska jest Henryk Sienkiewicz, który zastanawia się, kto mógłby wesprzeć Polaków w walce o niepodległość kraju i z kim należy zawrzeć sojusze. Przy okazji opowiada o swoim życiu – jak wyglądało jego pisarstwo, jak się zmieniało w zależności od tego w jakim stopniu cenzura carska wpływa na jego dzieła. Kiedy uciekał od powieści historycznych, a kiedy pisał nowele, dlaczego zajął się dziennikarstwem. Opowiada również o swoich podróżach. Był w Stanach Zjednoczonych, Afryce, zwiedził również Europę. Ta historia rozpoczyna się w 1914 r., tuż przed wyjazdem Sienkiewicza z Oblęgorka.

Czas trwania: 57 min 11 sek

Rozmiar: 66,8 MB

Format: MP3 (164 kb/s)

Adaptacja i reżyseria: Józef Grotowski

Nagranie z 1962 r.

Występują: Rafał Kajetanowicz (książę), Franciszek Pieczka (pułkownik), Wojciech Zientarski (młodzieniec), Eugeniusz Fulde (prezes klubu samobójców), Roman Stankiewicz, Bartłomiej Maltos, Andrzej Balcerzak, Tadeusz Szaniecki.

Przekład Tadeusz Jan Dehnel

Premiera w 2009 r.

Niedbalstwo z PR na czele!

a na nazwisko Korczyński

Syn Andrzejowej Korzyńskiej miał na imię Zygmunt. 

Ty saycomp2 TY CHYBA SIĘ NUDZISZ.

93 procent zgłoszonych przez niego działa....

Ja absolutnie nie jestem antysemitą i nie mam nic do Żydów ale wciąż jest wielu takich co do Żydów coś mają. Niestety. A co do Ryszardy Hanin- Przejmująca jest jej rola i zaskakująca w zapomnianym filmie Jana Łomnickiego JESZCZE TYLKO TEN LAS.Filmu obecna TVP nie puszcza bo twierdzą ze ukazuje Polaków jako antysemitów podobnie jest z filmem DLUGA NOC Nasfetera w ktorym zresztą tez grala Hanin. Ale to juz zupelnie inny temat...

Była jedyną osobą z bogatej, fabrykanckiej rodziny Hahnów, która ocalała z pogromu. I kiedy w 1944 r. znalazła się skutkiem zrządzenia losów koło PKWN, to kim miała być nagle? Mesjaszem rządu londyńskiego? Litości! Nie wnikam, być może przez lata wmawiania sobie i innym, że jest Ryszardą Hanin, nie Szarlottą Hahn, przez związek z Leonem Pasternakiem, sama uwierzyła, że jest komunistką i uwierzyła w to co wierzyła ta wymyślona przez nią kobieta. Przecież dla niej Holocaust nigdy się nie skończył. Kiedy dowiedzieliśmy się, jak naprawdę się nazywała? Wiele lat po śmierci. Nigdy nikt jej po 1939 r. nie nazywał Szarlottą, a pod koniec życia dużo pracowała nad rolami powiązanymi z jej rdzennym pochodzeniem. Musiała. Każdy czując kres czuje też obowiązek pogodzenia się ze swoim życiem i wybaczenia własnych błędów. A jak mogła to zrobić jedna z najwybitniejszych polskich aktorek? Oczywiście rolami. 

Była niesamowicie lubianą aktorką i wyjątkowo cenionym pedagogiem. A jednocześnie - przypomnijmy - przez 55 lat życia ukrywała swoją tożsamość. Już nie tylko przed okupantem jak na początku, ale przed partnerami, bliskimi, przyjaciółmi, studentami, tysiącami kochających ją widzów. Była Żydówką, bo tak zdecydował los, na który nie miała wpływu. Była komunistką, bo w takim miejscu i czasie postawiła ją historia, która jej nie pytała jak sobie z tym poradzi będąc tym, kim jest. Była wybitną aktorką i pedagogiem bo pracowała na to całe życie. Ludzie, którzy ją potępiają nigdy nie będą w historii, co najwyżej na jej śmietniku. A Ryszarda Hanin zajmuje w historii teatru i filmu polskiego poczesne miejsce.

Jak zwykle Robertusie Twoje spostrzezenia bardzo ciekawe i wnikliwe. A ja szykuję sie dzis w programie 2 PR na monodram Ryszardy Hanin ŻYCIE z 1968 w reż. Wojciecha Siemiona wg tekstu Ernesta Bryla. Hanin specjalizowala sie w monodramach(rowniez w Teatrze Tv). Lubilem jej aktorstwo choc wytyka sie jej dziś ze byla Żydówką i komunistką. Ale byla świetną aktorką i to jest najważniejsze.

Emil Karewicz to osoba, o której najlepiej świadczą jego słowa "jestem zodiakalną Rybą a Ryby nie lubią pływać w mętnej wodzie". Jak wielu aktorów, którzy doznali tej możliwości - najlepiej wspominał swój pobyt u Kazimierza Dejmka. Po przeprowadzce do Warszawy tylko przez jeden sezon występował w Ateneum (powody przemilczmy lepiej), przez dwa w Dramatycznym (w tym czasie ciężko się rozchorował). Były to dwa wielkie teatry, więc Karewicz wkrótce wyniósł się za Wisłę, do warszawskiego Teatru Ludowego - Nowego. Tam doczekał emerytury, na którą poszedł zaraz po tym, jak w stanie wojennym zwolniono z funkcji dyrektora Mariusza Dmochowskiego. Jego wielokrotnego partnera filmowego i scenicznego. Karewicz nigdy nie należał do elity aktorskiej - mówię o tym z pełną świadomością swoich słów - ale jednocześnie był jednym z najporządniejszych ludzi w środowisku. Nieraz trafiłem na takie zdanie. I to by się zgadzało. Jest stan wojenny, idzie na emeryturę aby nie pływał w "mętnej wodzie", kiedy to każdy każdemu mógł wszystko zarzucić, włącznie z wierszem powiedzianym na akademii. Nic się w nigdy nie angażował. Znajdował się pośrodku, robiąc wszystko aby zachować twarz. I najlepiej świadczą o tym dwa zdarzenia. Z jednej strony nie brał udziału w bojkocie a z drugiej - nie wystąpił w żadnym przedstawieniu TTV ani żadnym słuchowisku w czasie jego trwanie. Nie wystąpił też - śladem Mikulskiego czy Kłosińskiego - w telewizji by agitować za władzą. Jednocześnie w tym czasie grał Leberkę w Barejowskich "Alternatywach" (przypominam - jedna z niewielu zgód ZASP-u na realizację mimo bojkotu) i generała Sosnkowskiego w Porębowej "Katastrofie w Gibraltarze". Kiedy wielu jego kolegów odsunięto od pracy po 1989 r., również przez lata nie wystąpił w żadnej pozycji. Zagrał dopiero epizod burmistrza w "Szwedach w Warszawie", tych samych w których pojawił się Krzysztof Chamiec. Świadom popularności "Stawki..." rugał żartobliwie Mikulskiego, że wzdryga się od popularności a jednocześnie dokonywał ostrej selekcji propozycji jakie otrzymywał w nawiązaniu do Brunnera i samego serialu. W słuchowisku nie zagrał więc z pewnością samego siebie, ale nie wykluczone, że zagrał ludzi, których znał. Dokładnie identycznie Magda Teresa Wójcik. Dla mnie stworzyli duet zapomniany, a najważniejsze w tym wszystkim było to, iż było to jedyne słuchowisko Emila Karewicza w jakim zagrał na przestrzeni swoich ostatnich 40 lat życia. 

Co zaś do Aleksandry Śląskiej nie w każdej roli mi się podoba, a są takie, w których mnie zachwyca. Na podstawie mojego śledztwa w archiwum TVP wyciągnąłem informację, że jednym z najstarszych zachowanych spektakli jakie tam się zachowały - jest "Maria Stuart" w której Śląska występują m.in. z Karewiczem. A także z Leonardem Pietraszakiem, którego też ubóstwiam, i który był jednym z nielicznych ulubieńców "szefowej Zagłębia Śląsko-Warmińskiego" ;) Co zaś do ról Królowej w TPR - Baza TPR wykazuje 250 pozycji. Debiut to już 1950 r. i rola w "Borysie Godunowie". Ja wyróżniłbym jej role słuchowiskowe w "Bankructwie pani Latter" (co zrobił Dardziński że namówił ją by zagrała brzydką i nieatrakcyjną Adę Solską, pozostanie na zawsze jego tajemnicą),  "Hrabinie Cosel", "Niech żyje człowiek", "Ojcu królowej", "Deszczu", "Kilka dni w Reno", "Domu kobiet", "Polu", "Wypadzie na Konduktorską", "Trzech muszkieterach", "Dwóch teatrach", "Dziadach", "Lecie w Nohant", "Adwokacie i różach". Czy poradziłaby sobie z rolą Wójcik? Sądzę, że nie. Tak samo jak Karewicz nie udźwignąłby wielu roli Świderskiego jakie stworzył u boku Śląskiej. I tak jak Świderski nie dałby rady sobie z szeroką gamą kreacji Fijewskiego. I to bardzo dobrze, że większość z nich nie była wszechstronna, bo wielkość aktora nie polega na graniu wszystkiego co mu się dostania tylko na zaistnieniu w zawodzie poprzez bardziej lub mniej wąską specjalizację. Np. biorąc pod uwagę dwie realizacje "Hamleta" w reż. Holoubka : Gołas w roli Laertesa to musiała być i była klapa, postać Grabarza stała się kolejnym rodzynkiem w karierze aktora.

Ja myślę ze sluchowisko PACEM IN TERRIS(POKÓJ NA ZIEMI) nadawaloby sie być moze bardziej na realizację Teatru Tv. Moze wtedy wszystkie niuanse tego tekstu by lepiej wybrzmialy. Teksty Cezarego Harasimowicza nie należą do najlatwiejszych dlatego PACEM IN TERRIS moze byc dla niektorych nie calkiem czytelne i nieco zawiłe.Sluchowiska o tematyce politycznej nie zawsze sa latwe w odbiorze. Wyobrazam sobie tą scene w górach z helikopterem w Teatrze Tv lub krotkim filmie Tv. Bylaby zapewne niesamowita(helikopter,góry itd.)....Ja nie twierdze ze ono jest zle,po prostu nie wszystko trafia do kazdego w równym stopniu. Ty jako pasjonat tworczosci Karewicza inaczej to sluchowisko odbierales ja tez inaczej. Byc moze zycie prywatne Karewicza( ktorego az tak dobrze nie znam jak Ty) przenikalo sie tu ze sztuka Harasimowicza i dlatego dla znawców bylo to az tak przejmujące doznanie... No cóż, ja jestem wielbicielem Aleksandry Śląskiej(wielkiej aktorki- jak napisales w jednym z postów) choć nie mam dostepu do wszystkich jej sluchowisk. ET podaje ze zrobiła ich 156 choc to pewnie niepelna jak zwykle radiografia. Podobno uzytkownik PAVVVEL jest tez jej fanem,widzialem stare wpisy jego i Twoje gdzie wyslales mu część jej radiografii.Do najlepszych ról radiowych Ślaskiej zaliczam: DOM KOBIET,KILKA DNI W RENO,POLE,POŻEGNANIE,GRA W MILCZENIE. Poza tym dwa sluchowiska wywarly w ostatnich dniach na mnie wrazenie i są to EXIT z Gabrielą Kownacką z 2003 i GDY SŁOŃCE GAŚNIE z 1958 w reż. Mistrza Kopalki.Pierwsze opowiada o trudnych relacjach matki i córki a rzecz dzieje sie w studiu radiowym(!!!!!!), drugie to klaustrofobiczny portret(podziemny thriller) kilku zasypanych,uwięzionych w bunkrze Niemców pod koniec drugiej wojny światowej.Mistrzostwo!!!Polecam oba.

Co do wrażenia myślę że dlatego iż cały ciężar gatunkowy spoczął wyłącznie na Wójcik i Karewiczu. Reszta im nie dorastała a w Na dwóch stołkach wszyscy utrzymywali poziom 10+

Świetne słuchowisko,wspaniałe obie aktorki. Zaskakujący finał. Brawo!!!

Stanisław Wyspiański - Wyzwolenie

Reż.Tomasz Cyz