Reżyseria: Tomasz Man
Realizacja: Andrzej Brzoska
Muzyka: Marek Otwinowski

Obsada:
Teresa Budzisz-Krzyżanowska (Katarantka),
Ewa Dałkowska (Katarantka 2),
Danuta Stenka (Byłe Dziewczątko),
Dorota Landowska (Mama),
Joanna Kulig (Podaj Mi Rękę),
Zdzisław Wardejn (Organista),
Przemysław Stippa (Ale Zakochany),
Krzysztof Stelmaszyk (Fotograf),
Piotr Polak (Skarb Nie Dziecko),
Zygmunt Malanowicz (Anioł)

W tej sztuce wszystko jest stare - dwa pokoje z kuchnią i łazienką, meble, zegar ścienny, który nie chodzi, fotografie i Katarantka ubrana w stare zniszczone rzeczy. Jest niewidoma. Dzieci z podwórka nazywają ją Ciotką Gróbką.

Katarantka całą uwagę koncentruje na sobie. Boi się świata zewnętrznego, przyjmuje wobec niego postawę obronno-napastliwą. Sąsiedzi ją drażnią i tylko czyhają na jej mieszkanie, dzieci - ma ich dwoje, adoptowanych, ale oni nie mają dla niej czasu, chcą ją zagłodzić. Zresztą Katarantka boi się ewentualnego ubezwłasnowolnienia: "Do domu starców chcą mnie oddać! Żebym umarła! (...) A tu ukradną, porozbijają mi wszystko". Wygraża im, by w chwilę potem błagać o litość: "Przyjdzie na was nieszczęście! (...)
Zmiłujcie się! Nie krzywdźcie mnie".

Zostały jej tylko wspomnienia. Są one jednak nieprzydatne, gdy nie ma się z kim nimi podzielić. Więc Katarantka dialoguje ze swoim sobowtórem. Widzi tę drugą w lustrze, jest młoda, piękna. Może to ona, taka, jaka była kiedyś? To przymusowe towarzystwo nie zadowala Katarantki. Są zbyt do siebie podobne, tak naprawdę ich rozmowa jest dwugłosowym monologiem.